Een patiënt krijgt in 1992 een operatie in verband met een netvliesloslating. Daarbij is de Miragelplombe geïmplanteerd. Een siliconenkussentje om de behandelde netvliesscheur dicht te drukken. De producent van de plombe heeft in 1995 de productie gestaakt omdat uit wetenschappelijk onderzoek bleek dat dit type bij sommige patiënten na verloop van tijd zwelt en fragmenteert. Al in 1993 kreeg de patiënt al klachten, die verergerden in 2003 en in 2006 bleek de plompbe het oogbindvlies te hebben doorbroken.
De patiënt stelt in 2007 het ziekenhuis aansprakelijk voor geleden schade. Het ziekenhuis wees die aansprakelijkheid van de hand. Het hof waar de zaak uiteindelijk voor kwam, oordeelde dat het ziekenhuis niet tekort was geschoten en dus niet aansprakelijk was, omdat er geen tekortkoming bestaat indien een arts een behandeling toepast die op dat moment naar gangbare medische inzichten de juiste is, maar die nadien als
gevolg van nieuw opgekomen medische inzichten niet langer als state of the art wordt beoordeeld.
De uitleg daarover wordt door Carolien in haar noot over de uitspraak door het Gerechtshof ‘s-Hertogenbosch ( ECLI:NL:GHSHE:2022:1080) uiteengezet.
